#içimde kalanlar

[hurdahas-blog]

"Biz seninle bitmeyiz ama yeniden başlamayız da. Biz seninle bir yarım kalmışlıkla sürünür gideriz. Üzülüyorum, bir gün çok uzaklarda bir sızıyla hatırlayacağız birbirimizi."

[dengesizim]

intihar gibi derin konulardan bahsetmeyi çok seviyorum

[yase-mi]

Kafam karışık sarsıntı büyük

içimde depremler

Yıkıntılar altında kalanlar var

Can çekişiyorlar

Bi tarafım git kurtar diyor

Bi tarafım vicdanını yitirmiş..

[sardunyalardasoldu]

İçimde kalanlar , kursağımda takılanlar hep taş oldu yolumda . Ne taşı kaldıran vardı , ne de taşı kaldıracak gücüm .

[sozlerinressami]

Sevdanın Yolculuğu

Ⅰ. Bir Ömür Boyu Süren Sevda

Gözlerinden topladığım yıldızlarda,

Her nefeste, her göz temasında,

Senin aşkının izini bulurum.

Geceleri parlayan yıldızlarda,

Ve gün batımında, doğan güneşte.

Sen, yaşamımın her köşesinde,

Bir gölge gibi, her anımda.

Rüzgârda savrulan yaprak gibi,

Hissettirirsin varlığını derinden.

Kalbimde açan çiçeklerinle,

Beni saran o güzel bahar,

Her an, her saniye içimde,

Bir ömür boyu süren sevda!

Ama, karanlık çöktüğünde,

Geceye adım attığımda,

Anılar birer birer sarar beni,

Yalnızlığın en derin köşelerinde,

Bir gülüşünle aydınlanır karanlık.

Her yıldız, bekler seni anlatmamı.

Seninle gördüğüm rüyalar,

Gerçeğe döner, yeniden uyanırım

Bir deniz gibi dalgalanır içimde,

Sevdan, kıyısız bir okyanus gibi,

Sonsuzluğu hissettirir kalbimde.

Ve her rüyamda seni yaşatırım.

Bir ömür boyu süren sevda!

Ⅱ. Bir Ömür Boyu Süren Yalnızlık

Bir zamanlar alev alev yanan sevda,

Şimdi rüzgârda titreyen bir mum ışığı gibi.

Bir zamanlar kalbine kendimi hapsederken,

Artık bakışlarında kendimi aramıyorum,

Ve sen, uyanınca kaybolan bir rüya.

Her kelimen belirsizlikle örtülü,

Her gülüşünde bir bensizlik saklı.

Adımlarımız yavaş, yollarımız ayrı,

Gözlerimiz birbirine yabancı.

Sevdan ne sönmüş ne de alevleniyor,

Belirsiz bir rüyada savruluyoruz

Ama her masal, bir gün sona erer,

Ve benim masalım, belki de hiç başlamadı…

Zaman hapsetti yıldızlarımı.

Birer birer kayboldular gözlerinden

Anılar da eskisi kadar parlak değil artık.

Seninle aydınlanan geceler,

Gölgelerle örtüldü sessizce.

O deniz, artık dalgasız ve sakin.

Sensizlik çöktü kalbimin derinlerine,

Sen koptun benden sessizce.

Her nefeste biraz daha uzaklaştın,

Yavaşça soldu ışığın gözlerimde

Her şey değişti, zamanla kayboldun

Sevdan bir zamanlar kalbimde büyürdü,

Şimdiyse sadece hatıralar elimde.

Gözlerinden topladığım yıldızlar yok artık,

Her nefeste bir eksilme daha.

Aşkın izleri silinirken,

Karanlığa gömüldü yıldızlarım.

Gün ne doğar oldu ne batar oldu artık.

Sen, yaşamımın her köşesinden çekildin.

Bir gölge gibi kaybolur oldun.

Rüzgârda savrulan bir yaprak misali,

Uçup gittin uzak diyarlara.

Kalbimde açan çiçekler soldu,

Beni saran o bahar yok artık.

Her an, her saniye içimde,

Bir ömür boyu sürecek yalnızlık...

04.10.2024 —Sözlerin Ressamı

[halimecan]

Sevgi, Huzur ve Değerli Anılar

Hayat, gerçekten de kaç dakika nefes aldığımızla ölçülmez. O anlarda ne kadar derin, ne kadar anlamlı hissettiğimizle şekillenir. Zaman, hızla geçerken, geriye dönüp baktığımızda aklımızda kalanlar, belki de sadece birkaç özel anıdır. Bu anılar, bizi biz yapan, kalbimizi ısıtan, ruhumuzu besleyen anlar olur. Düşünüyorum da, geriye dönüp bakınca hayatımın en kıymetli anları, o özel ve sessiz anlar, sorulara verilen sabırlı cevaplar ve sevgiyle dolu büyüme süreci oldu. Her anı değerli kılmak, kaybolan şeylerin yerine her zaman yenisinin geleceğini bilmek, sevgiyle dolu bir hayatın, sadece yaşamak değil, gönülden yaşamak olduğunu fark etmek… Büyükbabamın öğrettiği bu değerler, bugün beni ben yapan her şeyin temeli oldu.

Benim için en değerli anılar, çocukluk dönemimde büyükbabamla geçirdiğim zamanlardan kalanlardır. O anlar, sadece birer anıdan çok daha fazlasıdır. Büyükbabamın bana anlattığı hikayeler, sabahları yanına gidip birlikte kahvaltı yaptığımız zamanlar, doğa yürüyüşlerine çıkıp birlikte sessizce ormanın seslerini dinlediğimiz o huzurlu dakikalar… Bunlar, zamanla hafızama kazınan, hiç silinmeyecek hatıralardır. Büyükbabamın bana öğrettikleri, yalnızca yaşam hakkında değil, aynı zamanda insan olmanın değerine dair çok şeydi.

Çocukken, merak ettiğim her şeyin cevabını sabırla veren, bazen de sadece yanında sessizce oturup o huzur dolu varlığıyla bana güç veren büyükbabam, hayatımda çok özel bir yer tutuyor. Onunla geçirdiğim zamanlar, kelimelerle anlatılabilecek kadar basit değildi. Her sorumu, en ince detayına kadar sabırla yanıtlar, her cevabında bana sadece bilgi değil, aynı zamanda hayatın anlamını da öğretti. Hiç bıkmadan, bir konu hakkında uzun uzun anlatır, bazen de sadece yanımda oturur, susardık. O suskunluk bile, onun varlığında bir anlam bulur, bir çeşit huzur verirken içimdeki sorulara yeni cevaplar aramamı sağlardı.

En çok hatırladığım anım, onun bana her zaman iki tane şey almasıydı. Bir şey kaybolduğunda ya da biri bozulduğunda üzülmemem için, aynı şeyi her zaman yedek alırdı. "Biri kaybolursa, üzülme, çünkü yeni bir şey var," diyerek aslında hayatın zorlukları karşısında bir umut ışığı yakmıştı. O an, onun bana gösterdiği bu küçük ama derin düşünceliliği hatırladıkça, yalnızca eşya değil, hayatın kaybolan anlarına karşı da bir güvence gibi hissediyorum. Büyükbabam, bana her zaman kaybolan bir şeyin yerine geçecek bir başka güzel şeyin olacağını öğretmişti.

Zaman geçtikçe, büyükbabamın bana bıraktığı en değerli miraslardan biri de bu düşünce oldu: Bir şey kaybolsa da, geriye kalan her şeyle mutlu olabilirim. Hayat, gerçekten de uzun gibi dursa da, en çok hatırladığımız şey, küçük ama derin anılardır. Bu yüzden her anı değerli kılmak, en küçük şeyin bile farkına varmak önemlidir. Hayatta önemli olan, sadece nefes almak değil, o nefesi kesen anları yaşamak ve her anın değerini bilerek, ardında kalacak hatıralarla dolu bir yaşam sürmektir.

Bir de büyükbabamın bana verdiği o derin sevgi vardı. "Hayatta seni o kadar çok seviyorum ki, başkasının sevmesine gerek yok," derdi. Onun sevgisi bana hep yetti. Sevgi aramadım, sevgi açlığına veya sevgi eksikliğine hiç düşmedim. O kadar güçlü bir sevgiyle büyüdüm ki, dünyada başka bir sevgiye ihtiyaç hissetmedim. Anadolu geleneğiyle, bir çocuğun karakterini kodlayarak büyütmek belki de en doğru yoldu. O kadar güzel ve doğru kodlamış ki, onun istediği gibi biri oldum. Ayakları üzerinde duran, kendi ayaklarıyla hayatını kuran, çalışan ve hayatla barışık bir insan oldum. Eminim ki, şimdi beni cennetten izliyor ve gurur duyuyordur. Onun sevgisiyle şekillenen ben, bugün kendi hayatımın sorumluluğunu almış bir birey olarak, onun bana bıraktığı mirası gururla taşıyorum.

Büyükbabamın sevgisiyle büyüyen ben, hayatın her anını değerli kılmayı öğrendim. Onun bana öğrettiği sevgi, sadece başkalarına değil, kendime de duyduğum sevgiyi pekiştirdi. Onun sıcak, güven dolu varlığı hala içimde yaşıyor, hayatıma yön veriyor. Ve ben, her geçen gün onun bana kazandırdığı o değerli mirası daha fazla hissediyorum.

[snow-cake-blog]

Şimdi, şu dakikada, yarın için her zamankinden umutluyum aslında. O bilinmezlik bana korku vermiyor, aksine kıymetini hatırlatıyor. Çünkü dünden kalanlar bugün çok daha başka anlamlar buluyor içimde. O yüzden, akıp gideni durduramasam da, ardında kalanları kayda geçirmeye çalışıyorum. #dakika #zaman #bilinmezlik

[gizlikadinm]

Yabancı bir mezar ama tanıdık bir his.

İçimde birşeyler kopuyor gibi. Bir darlık, bir göğüs sıkıntısı, kimsenin anlayabileceği birşey değil, benim bile anlayamadığım birşey.

Bu mezardan sonrası hiçlik, boşluk.

Geriye kalanlar için ise ölüm ve acı.

Hiç bir tesellisi yok ve günden günde alışmak zorunda kaldığın o insanın yokluğu, omuzlarında yük oluyor.

[yakazakalb]

Sevgi değer günlük.

Can çekişiyorum. Geçmeyen bir başağrısı tuttu beni. Sıcak çarptı galiba. He bi de uykusuzluk.

Burada yanıp kavrulma sezonu açılmıştır. Vatanın milletin Allah yardımcısı olsun. Ben gidiyorum kalanlar düşünsün.-böyle bencilce bi cümle kurmak istemezdim ama kurmuş bulundum-

O değil de daha geçenlerde Türkiye'ye gitmek için can atarken şu an içimde zerre kadar heves yok. Ben oraya gidince n'apcam ki sanki diye düşünmeden edemiyorum.

Bi yere ait olamama ve hep bi misafirlik hissi çok yorucu gerçekten. Bi tek iyi tarafı var o da dünyadaki misafirlik hissini hiç unutmuyor olman. O kadar konar göçerim ki bu dünyadan da öyle kolay geçecekmiş/göçecekmişim gibi geliyor. (Amin Allah'ım)

Ama insan ayrılacağını bile bile bağ kuran bi varlık ne yazık ki. Bağ kurmadan yapamıyor. Ben de yapamıyorum ve ayrılırken hep bir hüzün. Mesela apartmanlar arasına sıkıştırılmış gökyüzüme, yürüyüş yolundaki bankıma, martılara ve sanki hep sıkılmış gibi hissettiğim şeylere bile özlem duyacağım.

Gelirken ve giderken bırakırken ve kavuşurken insanın gönlünün sabitlenmesi için bir zikir tavsiye ediyor üstad:

يَا بَاقِى أَنْتَ الْبَاقِى

Bu zikri kalbe söyletebilmek o kadar zor ki...

Allah'ım! N'olur benim için har vurulup harman savrulmayan bir memleket sezonu olsun. Güzel kapılar aç ve ebediyete müteveccih işler nasib et. Yaralarımı sarmamı ve yarım bıraktıklarımı tamamlamamı nasib et. Yorulmayayım ve yormayayım.

.

!!!Şu yazıyı yazarken 7 tane reklam çıktı tam. Artık gına geldi. Ayarlardan da kapattım güya. Başka yolu yok mu ki şunlardan kurtulmanın.

[lookdadicanfly]

İçimde kalanlar listem çok uzun bi liste artık

[hurdahas-blog]

Sen her sıkıştığında bana sırtını döndün. Çünkü bu hayatta seni arkandan vurmayacak tek kişi bendim. Biri birinden özür dileyecekse bırak da ben kendimden dileyeyim.

[evcillesmistilki]

zor geliyor biliyorum,

karar vermek,

adım atmak,

olan bitenle başa çıkmak,

(olmayanlar ve bir türlü bitmeyenler dahil)

yalnız hissediyorsun kendini.

ayrı düşmüş, eksik kalmış, uzaydan düşmüş gibi

eskimiş duygular, kendine söylediğin ve inanıyormuş gibi yaptığın yalanlar..

gözün bulutlara takılıyor, güneşle arana sonsuzluk kadar yakın bir mesafe giriyor.

yalnızlık bazen zor geliyor.

(bazen mi?)

hemen çözmek zorunda değilsin, bekleyebilir.

'yolunda gitmeyenler' listesi yaparsın.

'çözülecekler listesi'

'yarım kalanlar listesi'

'eksik bırakılmış işler'

'yıllardır söyleyemediklerim'

'içimde kalanlar'

listeye yazar, saklarsın.

zihninden mürekkebe akar, oradan kağıda..

biraz dağılır, dinlenir, kurur. sonra da oturur.

bekleyebilir, her şey biraz daha bekleyebilir.

sen gücünü toplayıp listelerin başına oturana kadar bekleyebilir.

o yüzden acele etme.

bu an, bu koşullarla, bu olanlarla çözülmek zorunda değil.

bugüne iyice yerleş, gereklilikten alışkanlığa, oradan özgürlüğe...bir yolculuğa çıkalım.

havanın kokusunu alabiliyor musun? mis gibi.

bu yaşta, bu sende, bu senle geçirdiğin ilk ve son ağustos.

bir sonrakine hepsi değişmiş olacak.

biraz yürüyelim, gel. rüzgar alsın, götürsün içimizdeki tozları..

sıkışan yerleri açsın, düğümlenen sözleri, donuk bakışları...

alsın götürsün bulutları.

saçlarımıza, geçmişimize ve geçmemişlerimize yağmurlar yağsın.

gel tut elimi, yürüyelim.

yağmur güneşi bulana dek, yürüyelim.

yürüyelim

yapılacaklar, çözülecekler, küsülecekler.

yarına kalsın.

gün doğana dek, yürüyeceğiz.

yalnız değilsin.

hiçbirimiz yalnız değiliz.

ve ben senin için her daim burada olacağım sevgilim.

[benbehruz]

bunlar benim son çırpınışlarım

ne rüzgar olacak nefesim

ne de tutunacak bir dalım

kalmadı benim

geçmişe duyulan özlem

ve içimde ukde kalanlar

yarınları engelliyor

ne yaparım, nereye

giderim bundan sonra

bilmem ama

bazı kapanışlar ya da

başlangıçlar

kulağa hoş geliyor

[sardunyalardasoldu]

İçimde kalanlar , kursağımda takılanlar bazen umudumun kanatlarını yorardı .

[doriangray1789]

Heterokrami ( farklı göz rengi) sonucu kompleksimden lens kullanırdım şimdi o zamanki fotolarıma bakınca kullanmaya devam edesim geliyor.. geçenlerde bınunla ilgili bşr yazı yazmıştım kalabalık ortamlarda toplu taşıtlarda vb yerlerde bana öküzün trene baktığı gibi bakanların bazen sesli düşüncelerini duyuyorum “- tipe bak la, lens kullanıp göz rengini değiştirmiş” bazıları saha da ileri gidiyor da cesaret edip laf atamıyor zira ikiye bileceğimden korkuyor…zaten Cinsel tercihler husunda herkes herkese levha gibi “-çamurlar” yapıştırmaya pek hevesli standartın biraz dışı olduğunda mutlaka bşr kulp bulanlara rastlarsın kadın yada erkek bu tanımlamalara maruz kalanlar ile maruz bırakanlar yakın bşr zamanda Türkiye’nin en büyük IQ testi uygulandı ve maruz bırakanların çoğunlukta olduğu anlaşıldı.. Bir zamanlar rock müzik icra ettiğimden ve kendimi bildim bileli rock müzik dinlediğimden saçlarımı uzatmış, giyim tarzımı da hoşlandığım bşr tarz olan siyah ağırlıklı bşr yapıya dönüştürmüştüm benim gibi içimde yaşadığımız toplum içinde bir “alt kültür” oluşturmuştuk.Biz kendi kendimize “illa toplum dışı yaşayalım” şeklinde bir misyonu layık görmemiştik - gerçi hayırlısı olmuş diyebilirim… şimdimı dönemdeki arkadaşlarımın hemen tamamı ya benim gibi kendi işinin patronu old ya da üst seviye mevkilerde çalışıyor bşr zamanlar arkamızdan laf atanlarda makama girerken önlerini ilikleyip “-efendim” diye hitap ediyor… Bir potansiyeli (fark anlamında kullandım) belirtmek için bu ifadeleri kullanıyorum zira onların bizi yargıladıkları zamanlarda dahi (istisnaları bilemem benim çevren öyleydi) bizim okumuşluğumuz işlevsel aklı kullanılınız felsefemiz kültürümüz vardı üstelik müzik yaparak fikir üreterek de bir emek ortaya koyuyorduk çoğumuz bu eylemin karşılığını “statü” olarak geri aldı - fikirlerimiz mi? Daha bir bilinçle devam ediyor… delikanlıyken anarşizme daha bşr yakındım şimdi anarkososyalistim bu tanımlama bana aittir iş adamı olmam bu fikirleri benimsememe engel değil zira hiç bşr ideoloji açlığı savunmaz onu sadece mistik inançlar içimde bulabilirsiniz iş-mesai arkadaşlarımızda gayet memnun olduğunu samimi söylemlerinden biliyorum öte yandan resim paylaşmşarımı yapmamasında bşr sebebi var monotonluktan benim vizyonumda olmadı değişiklik değilimin tarağından düzenli taranmış şekil değiştiren saçlar gibi ayrıca bşr arayışın sürüngeni de değilim boşanmış bir çocuğu olan bir süredir de seviyeli bir ilişki içinde olduğum kız arkadaşım da var - ee peki meden paylaşıyorum…. İnteraktif ortamda bşr arşiv oluşturmak hem beni izleten değer verdiğim insanların talepleri En önemlisi de bunu benim istiyor olmam… hiç kimsenin paylaşımları hakkında kişisel yargılarımla bir yorum yapmadım diğer kullanıcılardan da beklentim bu yöndedir…

hepinize saygılarımla

Bir zamanlar dünyayı lenslerimle algılayışım

[aynodndr]

İçime sığdırdıklarım var.

İçimden taşanlar var.

İçimde kalanlar da var.

Yaşattıklarım var.

Yaşamayanlar var.

Her şey var!

Cevaplar var.

Cevapsız sorular var.

Çocuk var.

Kadın var.

Yıkıklar var.

Çürükler var.

Her şey benim içimde.

Tek benim içimde,

Her şey var!

- Feride Gerdelmann